Laatste vlucht van de Vrije Vogels

Een gemeenschap verliest zijn vleugels

In het hartje van Veghel, waar de straten zich vullen met de echo’s van alledaagse haast, vond een kleine, hechte gemeenschap van vrije geesten troost en kameraadschap in een vereniging genaamd de Vrije Vogels.

Bijna een halve eeuw lang was dit de plek waar unieke zielen zich konden ontplooien, vrij van het juk van maatschappelijke verwachtingen. Hier hoefden ze zich niet anders voor te doen dan ze waren, een zeldzame vrijheid die nu, door een sluipend tekort aan vrijwilligers, dreigt te verdwijnen.

Niet zomaar een club

De Vrije Vogels was niet zomaar een club. Het was een toevluchtsoord waar leden, volwassenen met een verstandelijke beperking, zichzelf konden zijn, zonder vooroordelen of druk van buitenaf. Ze konden er knutselen, tekenen, zingen, en deelnemen aan activiteiten zoals de avondvierdaagse of een weekendje weg.

Het was een plaats waar lachen en speelsheid de boventoon voerden, en waar zelfs het plaatsen van een kwal in iemands bed gezien werd als een ondeugende grap tussen vrienden.

Ideeën de vrije loop

De leden van de Vrije Vogels lieten hun ideeën de vrije loop en droegen bij aan de vorming van een gemeenschap die niet alleen uniek was in Veghel, maar in de hele regio. Onder de lange schaduwen van de Zeven Eiken, het clubgebouw, vonden ze een thuis waar acceptatie de norm was.

Els van Boekel, die drie decennia als (vice-)voorzitter diende, zag de leden niet als hulpbehoevenden, maar als unieke individuen, elk met hun eigen verhaal en vaardigheden.

Iedereen geaccepteerd

De kracht van de Vrije Vogels lag in hun vermogen om iedereen te accepteren zoals hij of zij is. Het was een plek die niet alleen rust bood, maar ook een podium voor zelfexpressie. Ineke van Doorn, lid sinds de oprichting in 1974, herinnert zich hoe ze de club voor het eerst bezocht en meteen wist dat ze haar plek had gevonden. Ze was een van de vele leden die hun persoonlijkheid en creativiteit konden uitdrukken zonder angst voor oordeel of kritiek.

Einde aan een bijzondere plek

Maar nu, na bijna vijftig jaar, komt er een einde aan deze bijzondere plek. Door onder meer pensionering en verhuizing van de vrijwilligers, en een gebrek aan nieuwe aanwas, wordt de vereniging gedwongen te sluiten.

Dit besluit is een zware klap voor de leden, voor wie de Vrije Vogels meer was dan een club; het was een familie, een essentieel onderdeel van hun leven. Het geplande afscheid in mei, met een laatste weekend weg en een feestelijke bijeenkomst, zal ongetwijfeld een bittersweet moment zijn.

Noodzaak van vrijwilligerswerk

Dit verhaal van de Vrije Vogels belicht een dieper, vaak over het hoofd gezien probleem in onze samenleving: de noodzaak van vrijwilligerswerk en de impact van de afnemende vrijwilligersaantallen op essentiële diensten. Het is een herinnering aan het belang van gemeenschapssteun en het behoud van diensten die de meest kwetsbaren in onze samenleving ondersteunen.

Als samenleving moeten we ons meer bewust worden van deze kwesties en proactief zoeken naar oplossingen, niet alleen voor de voortzetting van dergelijke verenigingen, maar ook voor de welzijn van al haar leden.

De geest van de vereniging leeft voort

De Vrije Vogels mogen dan misschien niet meer in dezelfde vorm bestaan, de geest van de vereniging zal voortleven in iedereen die er deel van uitmaakte. Het verlies van deze club is een wake-up call voor ons allemaal om meer betrokken te raken en te helpen waar we kunnen, om zo de fakkel van compassie en gemeenschapszin te blijven dragen.

In Veghel en ver daarbuiten, laten de verhalen van de Vrije Vogels ons zien dat iedereen een plek verdient waar zij hun warekunnen zijn. Het is een pleidooi voor ons allemaal om niet alleen getuige te zijn van dergelijke verhalen van gemeenschap en verbondenheid, maar ook actief bij te dragen aan het behoud ervan.

Bronnen:

Foto door Kirandeep Singh Walia: https://www.pexels.com/nl-nl/foto/ara-18778122/